Mesnevî’nin ardından en bilinen Mevlâna eseri olan Divân-ı Kebir, Mevlâna’nın ölümünden sonra oluşturulmuş bir başka eserdir. Mevlâna bu eserinde kendisine tasavvufi aşkla bağlandığı ve onunla özdeşleştiği Şems’in adını mahlas olarak kullanmaktadır. Bunun içinde kitaba aynı zamanda Divân-ı Şems-i Tebrizî adı da verilir. Yerli ve yabancı birçok araştırmacı tarafından neşredilen bu eserdeki beyitlerin sayısı 40-50 bin arasında değişmektedir. İçinde Mevlâna dışında şairlerin şiirlerinin de katılması nedeniyle problemli bir eserdir.[1] [2]
[1] Yüksel Kanar, Mevlâna Rumî, Morpa Kültür Yay., İst., 1992, s. 21.
[2] Nuri Şimşekler, Divân-ı Kebir, http://akademik.semazen.net/article_detail.php?id=81 (28 Ocak 2008)
0 yorum:
Yorum Gönder